Pstrągowe wędkowanie z Andrzejem w Wisconsin.

To juz 5 lat jak w okolicy swoich urodzin , wyprawę na pstrągi odbywam sam. Taka nowa świecka tradycja. Ostatnie takie eskapady odbywały sie na strumieniach wcześniej juz odwiedzanych , tym razem postanowiłem coś zmienić - mając juz dawno polecone dwa nowe cieki przez Len Harris -a , zawsze odkładałem wizytę na nich na później . I własnie nadszedł czas na nie. Długi weekend to fajny czas na takie wycieczki.



Dzięki Len Harris za dobre rekomendacje, Thanks my friend !!!
Wystartowałem na nowe strumienie o godzinie 03:00 z okolic Chicago , czekało mnie prawie 5 godzin jazdy / GPS pokazał ze dotrę do celu za 4 H i 50 minut :P / A wiec wiatr we włosach , muzyka na uszy i w drogę w nieznane.

Niestety pierwszy ze strumieni okazał sie być małym ciekiem z bardzo trudnym dostępem i pogłowiem pstrąga w rozmiarze śledzia - ale to będzie fajny kawałek wody na początku sezonu i wiosna , wiec nic straconego jeszcze tam wrócę. Zaliczyłem na nim 5 fajnie ubarwionych pstrążków, zjadłem lunch i po godzinie jazdy byłem na kolejnym strumieniu.



Tu już przy moście było dobrze a im szedłem dalej było tylko lepiej. Małe pstrążki przestały mnie nękać , bardzo mało śladów wędkarzy to dodatkowa zaleta tego cieku. Nie wszystko było jednak idealnie - pstrągi tego dnia brały bardzo chimerycznie . Płynęły za wabikami /taka sama reakcja na wobler, obrotówkę czy gumę / i podskubywały go jak sandacze , brak było zdecydowanych ataków. Efekt taki ,ze zaliczyłem więcej spadów , lekko zahaczonych ryb niż dociągnąłem do reki . Gdybym 50 % tego co spadło wyciągnął mógłbym ogłosić , ze wyprawa urodzinowa w tym roku była najlepszym dniem na pstrągach w moim życiu , a tak to był to tylko bardzo fajny kolejny dzień z pstrążkami w Labiryncie.



Po 7-miu z kolei straconych rybach / mało wędki nie połamałem :P / w końcu znalazłem sposób , żeby je sprowokować do zdecydowanych bran , przestałem po prostu zacinać w momencie podszczypywań a bądź to szczytówka wędki , bądź korbka kołowrotka poszarpywałem woblerem tak , żeby imitować zranienie go lub chęć ucieczki dopiero po takim zabiegu następował konkretny atak i ryby zaczęły meldować sie przed obiektywem. Niestety dzień dobiegał końca a mnie czekało kolejnych 5 godzin za kołkiem , czyli powrót do domu.



Myślę , ze czas do 15-tego października / koniec sezonu pstrągowego w Wisconsin/ to okres moich bliższych poznań z mieszkańcami tego nowego /dla mnie/ strumienia :D . Zapowiada sie fajna końcówka sezonu - wiec do następnej relacji z Labiryntu.

Serdecznie pozdrawiam jak zawsze wszystkich czytających - Hejka !!!