Boleń z powierzchni

Najłatwiej złowić bolenia prowadząc przynętę w strefie powierzchniowej. Ale nie ma tu zastosowania zasada podobieństwa przynęty do małej rybki – pożywienia drapieżnika.

Majowa aura nie rozpieszcza rzeczny narybek i małe rybki, zmienna pogoda sprawia, że w chłodnym maju tylko strefa powierzchniowa jest ciepła. Głębsze wody są chłodne, więc narybek tłumnie gromadzi się przy powierzchni. Tutaj też znajduje najwięcej pożywienia, a gdy ucieknie na płyciznę, to zyskuje ochronę przed licznymi drapieżnikami.

Żerowiska boleni

Najchętniej polują na skupisku małych rybek, wykorzystują strategię siania paniki, ale muszą wielokrotnie powtarzać ataki. Dla bolenia to męczące, ale dla nas to okazja wypatrzenia drapieżnika i zlokalizowania jego łowieckiego terenu. W wielu przypadkach wystarczy dyskretnie podejść i precyzyjnie zarzucić skuteczną przynętę.

W maju najchętniej odwiedzam dość wygodne łowisko, to przestrzeń za krótką ostrogą, od strony brzegu usypany jest piaszczysty stok, pod nim biegnie nieco głębsza rynna i za nią rozpościera się piaszczysta płycizna, o głębokości 50-80 cm. Bolenie bardzo lubią takie miejsca, czują się tutaj wyjątkowo dobrze i bardzo często polują.

Małe rybki i narybek chętnie ściąga na płycizny, bo nie tylko woda jest tutaj cieplejsza i nurt słabszy, ale też więcej dla nich pożywienia i mniejsze zagrożenie ze strony dorosłych ryb wszystkich gatunków. Przynętę prowadzę u podnóża stoku, na całej jego długości.

Drugie, doskonałe i wygodne łowisko, odnajduję tuż za główką ostrogi. Technika łowienia polega na szybkim przeciąganiu powierzchniowego woblera w poprzek nasady warkocza, który się tworzy poniżej główki. Właśnie ta przestrzeń między warkoczem a wlewającą się wodą przyciąga małe ryby, tu wyjadają plankton lub zbierają siły do dalszej wędrówki w górę rzeki np. na napływ.

Jak wiemy, boleń lubi polować w warkoczu, jednak nie wiemy, dokąd odpływa, gdy zanurza się i przestaje chlapać. Otóż właśnie pilnuje tego skrawka wody – skrada się pod wodą, blisko dna i gdy stwierdzi obecność rybek, to gwałtownie się wynurza i próbuje zaskoczyć rybki od dołu. To skuteczna strategia.

Technika łowienia

W obu opisanych łowiskach używam wobler pływający, płytko pracujący. W łowisku za główką zarzucam go nieco dalej od miejsca polowania bolenia, czyli przerzucam łowisko. Wprowadzam go w strefę bolenia szybko, niekiedy wobler wzburza powierzchnię wody, co szczególnie przyciąga uwagę bolenia.

Gdy nakieruje się na moją przynętę, to właśnie szybkość prowadzenia decyduje o tym, co zrobi boleń. Jeśli będę prowadził wolno, to boleń dokładnie sobie obejrzy moje cacuszko i zrezygnuje z ataku. Gdy prowadzę szybko, boleń nie ma czasu na oględziny, więc kojarzy wobler z rybą i bez namysłu bije. Ataki są gwałtowne i niejednokrotnie dwukilowy boleń potrafi wyskoczyć ponad wodę w chwili zacięcia.

Do posługiwania się tą techniką wystarczy dynamiczny kij pozwalający na daleki rzuty, nierozciągliwa żyłka, poprawnie działający wobler, a także umiejętność celnych rzutów.

Jeśli będziemy się zabawiać poprawianiem rzutu lub zarzucać za blisko, to prawdopodobnie spłoszymy bolenia. Jeśli złapię zaczep i muszę użyć odczepiacz, to po operacji schodzę z łowiska na kilkanaście minut, aby ryba wznowiła żerowanie.

Szybkie prowadzenie przynęty nie jest jedyną receptą na złowienie bolenia. Tak łowię w maju, w opisanych łowiskach. Gdy chcę złowić grubszego bolenia, to sięgam po tonącą i cięższą przynętę. Ale o tym napiszę przy innej okazji.

źródło: www.wedkarstwo.onet.pl