Jezioro Powidzkie - prezentacja łowiska

Największy akwen Wielkopolski - jezioro Powidzkie, to miejsce chętnie odwiedzane przez wędkarzy, choć w zasadzie na wodzie i przy brzegach nie widać ich wielu. To zasługa długiej, wyjątkowo rozwiniętej linii brzegowej jeziora (ponad 33 910 metrów), przy której znalezienie sobie cichej miejscówki nie jest żadnym problemem.



Całe jezioro Powidzkie objęte jest strefą ciszy: nie wolno tutaj używać łodzi ani innych sprzętów na silnikach spalinowych, co sprzyja „spokojowi” ryb i wędkarzy. Piaszczyste, twarde dno i długie, płytkie wejścia do wody sprzyjają łowieniu z brzegu.


Ponadmetrowe szczupaki zamieszkujące sielawowe tonie są marzeniem niejednego wędkarza. Niewielu jednak miało okazję stanąć oko w oko z takim monstrum. Przyczyna jest prozaiczna. W Polsce mamy coraz mniej jezior o krystalicznie czystej wodzie, pozwalającej na hodowanie sielawy, takich jak Jezioro Powidzkie położone w Wielopolsce, w którym nadal łowi się książkowe okazy toniowych zębaczy.

Liczne zatoki, przesmyk łączący jezioro Powidzkie z j. Powidzkim Małym oraz półwyspy to miejsca, w których dobrze przyczaić się tu na rybę. Ruch na jeziorze jest spory, ale z racji na jego powierzchnię nie widać tutaj tłoku – zwłaszcza w mniejszych od „głównego” Powidza miejscowościach nadbrzeżnych: np. Przybrodzinie, Giewartowie, Kosewie, Polanowie.

Infrastruktura dla wędkarzy: są kładki, dużo pomostów wędkarskich, ale z racji na kapitalne brzegi można tutaj łowić praktycznie wszędzie (sprzęt podstawowy: krzesełko). Można również łowić z łodzi (są do wypożyczenia w okolicznych ośrodkach turystycznych).

Przejrzystość wody w jeziorze Powidzkim niezwykłaRyby w jeziorze Powidzkim: 22 gatunki, wśród nich m.in. sieja, sielawa (dla wędkarzy to sygnał, że woda tutaj jest naprawdę czysta i głęboka), szczupak (duże sztuki przy podwodnych górkach, gdzie czai się na sielawę, oraz mniejsze w trzcinowiskach) , okoń, sandacz, lin (całkiem okazałe na rozległych płyciznach), sum, węgorz. Podobno w jeziorze są również raki (polskie, nie amerykańskie!), ale nie udało nam się ich osobiście wypatrzyć.

Pozwolenia na łowienie do kupienia u dzierżawcy w miejscowości Ostrowo.


Jezioro otaczają lasy, podmokłe łąki, a także pola uprawne. Niemal cały brzeg dostępny jest dla wędkarzy. Wprawdzie rosną przy nim gęste trzciny, ale łatwo wśród nich znaleźć lukę, która umożliwi wędkowanie. Od głębokiej wody dzielą nas węższe lub szersze płycizny, dające się sforsować w wysokich gumowych butach. Większość żyjących tu ryb można łowić z brzegu. W zasięgu rzutu zwykłą wędką są stoki opadające do 5 - 6 metrów. Później dno obniża się łagodniej, choć nie wszędzie. Dwadzieścia metrów od brzegu głębokość wynosi około 8 metrów. W części północnej są miejsca, gdzie dno opada łagodnie, a płycizny ciągną się wielometrowym pasem.

Jezioro Powidzkie, ze względu na ukształtowanie dna oraz głębokość, można podzielić na część południową i północną. Dla wędkarzy część południowa jest ciekawsza. Tutaj znajdują się liczne podwodne górki oraz głębie sięgające 40 metrów. Najgłębiej jest między Kosowem a Giewartowem, dno opada tam do 45,4 metra. Żyjąca w tych przepastnych toniach sielawa jak magnes przyciąga olbrzymie szczupaki i okonie. Najczęściej trafiają one na haki łowiących tu wędkarzy miejscowych, którzy to jezioro znają jak własną kieszeń. Za przynętę służą im największe woblery, m.in. tonąca rapalla magnum w barwie okonia i 14-centymetrowy shad rap. Równie skuteczny jest duży żywiec.

Część północna Powidzkiego jest zdecydowanie płytsza. Ale i tu dno potrafi opaść na głębokość 20 metrów, by nieco dalej podnieść się na metr od powierzchni. Dla wędkarza to warunki wymarzone. Rozległe płycizny i blaty z czterometrową wodą są królestwem okazałych linów. Woda jest na tyle czysta, że płynąc cicho łodzią wypatrzymy je bez trudu. Można na nie zapolować z ukrycia w trzcinach, rzucając przynętę w kierunku otwartej wody. Biorą na czerwonego robaka, konserwową kukurydzę, a najlepiej na małą rosówkę. Utrapieniem łowcy mogą być małe okonie.


Tam, gdzie trzciny kończą się stromym spadem, można spotkać stada dużych leszczy. Dobrym ich łowiskiem są także - szczególnie w północnej części jeziora - kończące się spadem rozległe płycizny. Tam jednak można je łowić tylko z łodzi. Łatwo je podejść także latem, bo nie są tu niepokojone przez plażowiczów. Nęcić trzeba długo i to grubą karmą, w przeciwnym bowiem razie zwabimy tylko małe płotki, których jest tu zatrzęsienie.

Spiningista zaopatrzony w wodery będzie mógł podejść do samych krawędzi spadów, by wzdłuż nich poprowadzić przynętę. Można tak łowić ładne okonie i niezłe szczupaki. Wędrując brzegami warto się dłużej zatrzymać w miejscach, gdzie zacumowane są jachty. Kręcą się przy nich wielkie stada drobnicy, atakowane przez ławice okoni. Trzeba jednak uważać, by holowana ryba nie zaplątała się w linach.
Jeżeli możemy przywieźć nad Powidzkie łódź zróbmy to bez wahania. Na miejscu trudno będzie ją wypożyczyć, a tylko z łódki dostępne stają się podwodne górki i przebywające tam płocie, szczupaki i okonie. Jezioro Powidzkie ma też swoją ciekawostkę. Od czasu do czasu łowi się tu pstrągi tęczowe, zdarzają się nawet sztuki o wadze dwóch kilogramów.

Warte uwagi są też podwodne wypłycenia porosłe trzciną, bo między nimi są głębokie rowy, w których czają się duże drapieżniki. Łowi się je tu przeważnie na żywca, ale spiningiści też będą mieli pole do popisu. Dobre są przynęty miękkie, zwłaszcza kopyta w ciemnych kolorach (motor oil, czerwień, ciemna zieleń z brokatem). Twistery raczej duże, kolory też ciemne. Powinniśmy mieć także przynęty twarde: wahadłówki (szczególnie łowne są morsy 2 - 3) oraz obrotówki w dużych rozmiarach i bez błyszczącego skrzydełka, np. longi Mepssa nr 4 - 5.


Jezioro Powidzkie słynie z dużych, walecznych płoci. Są niemal wszędzie. Te największe łowi się głęboko, na 6 - 8 metrach, zakładając na haczyk pszenicę lub pęczak.
Wędkarzom ceniącym nad wodą spokój i ciszę nie polecam tego jeziora w lipcu i sierpniu. Wtedy jest tu bardzo tłoczno, a po jeziorze pływa mnóstwo jachtów, kajaków i rowerów wodnych. Chociaż jezioro jest potężne, od hałasu uciec się nie da. Poza letnim sezonem Powidzkie zapewnia dużo wędkarskich sukcesów i wrażeń. Mankament jest tylko taki, że nie ma wtedy pomostów, bo po sezonie się je rozbiera. To oczywiście dotyczy tylko tych, co łowią z brzegu.

Krzysztof Staszewski